و ما ادراک تورم

جارستان: مردم ایران سال‌هاست زیر فشاری زندگی می‌کنند که هر روز سنگین‌تر می‌شود. تورم، بی‌وقفه و بی‌رحمانه، به زندگی روزمره هجوم آورده است؛ سفره‌ها کوچک‌تر شده، امنیت روانی از خانه‌ها رخت بسته و آینده برای بسیاری به منبع اضطراب تبدیل شده است. خانواده‌هایی که روزی برای رشد و رفاه برنامه‌ریزی می‌کردند، امروز ناچارند برای تأمین حداقل‌ها دست به انتخاب‌های دردناک بزنند. این فشار فقط اقتصادی نیست؛ کرامت، امید و احساس تعلق را نیز فرسوده کرده است.

این فشار اجتماعی، محصول تورم مزمنی است که به واقعیتی پایدار در اقتصاد ایران بدل شده است. افزایش مداوم قیمت‌ها، کاهش ارزش پول ملی و عقب‌ماندن دستمزدها، بخش بزرگی از جامعه را به مرز فرسایش رسانده است. تحریم‌ها با بستن مسیرهای درآمدی، محدود کردن دسترسی ارزی و افزایش هزینه مبادلات، این بحران را تشدید کرده‌اند. اما خطر اصلی آنجاست که این فشار بیرونی با ضعف سیاست‌گذاری، کسری بودجه مزمن و بی‌انضباطی مالی در داخل گره خورده و چرخه‌ای ساخته که هر روز مردم را فقیرتر می‌کند.

ادامه این وضعیت، آینده‌ای نگران‌کننده برای جامعه رقم می‌زند. طبقه متوسط—ستون ثبات و توسعه—در حال کوچک شدن است. فقر گسترش می‌یابد، نابرابری عمیق‌تر می‌شود و مهاجرت نخبگان شدت می‌گیرد. جامعه‌ای که امیدش تحلیل می‌رود، یا به انفعال و بی‌تفاوتی کشیده می‌شود یا واکنش‌هایی پرهزینه بروز می‌دهد. هیچ جامعه‌ای با سفره‌های خالی و افق‌های بسته، پایدار نمی‌ماند.

این هشدار، مستقیماً متوجه حاکمیت است. اقتدار ملی بدون رضایت حداقلی مردم دوام نمی‌آورد. تورم مهارنشده، اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی را می‌فرساید و هزینه حکمرانی را به‌شدت بالا می‌برد. اتکای صرف به مدیریت امنیتی یا وعده‌های کوتاه‌مدت، پاسخ این بحران نیست. راه برون‌رفت، تبدیل مهار تورم به اولویت مطلق است: اصلاحات جدی اقتصادی، انضباط مالی، شفافیت، و دیپلماسی مؤثر برای کاهش فشار تحریم‌ها. بی‌توجهی به این واقعیت، جامعه را به نقطه‌ای می‌رساند که بازگشت از آن بسیار پرهزینه‌تر خواهد بود.

حکمرانی با این وضعیت قابل دوام نیست